Sevincimi yarım bırakan şeyler olunca güçlü bir kadın olduğumu anlıyorum...mücadele etmelisin diyen içsel sesimle zorlukları aşmasına aşıyorum ama ben o kadar yaşam koçluğunu gençlerimize ballandıra ballandıra anlatan ben bugün adeta yaşama sevincimi yitirdim...o toz pembe bulutlarıma gölgeler düştü...insanların maddeye olan düşkünlüklerinden soğudum...kalp kırmak...hırs...kapris...boşuna anlamsız bir yarış var şu iş dünyasında oysa empati kurulduğunda ne kadar anlamsız olduğunu anlıyoruz...Tatlı yarışmak kaybedince el sıkabilmek hep başarıyı örnek almak.Basarısızlıklarımızdan ders çıkarmak hayatımızı çok farklı değiştirecektir.Hayriş arısından herkese sevgiler...
